Невољо, Клетво, Изроде,
изнутра стојим закључан.
Пред моја врата двокрилна,
тишина глува ко звоно,
ни речју да ме помене.
Ни да ми додиром одене праг,
ни лаким суварком камен огрне,
оно што јес’- на час’ и чес’.
Ено је трукује шумов хлад,
уплетен мрвом у троми пад,
овако-онако, све бод по бод.
Ћути ко тајна из криволова,
Ко први гладни недељни пост,
Живопис зидни, чеона кост.
На моја врата ноћ обешена,
стасао футер руком упреден
ја као гост осмотрим само.
Убрзам корак и без ње одем.
Нема коментара:
Постави коментар